15 augustus is een hoogdag in Antwerpen: de Antwerpse Moederdag. Het perfecte moment om iemand bijzonders op de podcast uit te nodigen: mijn eigen mama. Over kinderen, kleinkinderen en het fantastische gevoel van mama én oma te zijn.
Welkom, mama! We vliegen er meteen in: stel jezelf eens even voor?
Ik ben Greet, de mama van Janne. Ik ben fulltime oma en 2 à 3 keer in de week ga ik tafeltennissen. Soms in clubverband en soms bij een vriendin.
Ik woon samen met Janne, haar man Dylan en de twee kindjes in een tweewoonst. Ik woon op het gelijkvloers en zij wonen op de eerste en de tweede verdieping. We zien elkaar dus vrij vaak. Het is zo heerlijk om die kleine kindervoetjes te horen rondtrippelen!
Als iemand je vraagt om iets te vertellen over mij, je dochter, wat zou je dan zeggen?
Ik zou hen vertellen dat je heel lief en zacht van aard bent. Je bekijkt alles altijd door een positieve bril. En wanneer iets minder vlot verloopt, weet je het altijd om te draaien naar iets positiefs, want je mijdt negativiteit.
Communicatief ben je heel sterk. En als je een doel hebt, dan ga je er ten volle voor. Je blijft dan ook niet bij de pakken zitten. Ik ben ongelofelijk trots op jou, vanbinnen en vanbuiten: trots op hoe je vanbinnen bent en op hoe je naar de buitenwereld overkomt.
Bovendien ben je van kinds af aan mijn maatje geweest. Ik kon altijd alles tegen je zeggen en vice versa. De serie Gilmore Girls? Dat waren wij precies! We kijken dezelfde series, houden van dezelfde kleren. We kopen zelfs dezelfde broeken en T-shirts zonder dat we het van elkaar weten!
Je bent nu niet alleen een mama, maar ook een oma. Weet je nog toen we je vertelden dat je voor het eerst oma ging worden?
Ja, dat was in Gent. Bij de musical De Kleine Zeemeermin. Ik heb jullie verrassing per ongeluk in duigen laten vallen. Jullie wilden me die avond in de foyer zo graag verrassen met het goede nieuws. Maar toen we in de toiletten onze handen stonden te wassen; kon ik me niet meer inhouden en heb ik je in een container vol toiletten gevraagd hoe jullie zwangerschapstest was. Toen moest je het wel zeggen, oeps! Ik herinner me je woorden nog: “Ja… goed he!”.
En toen kwam Emma en snel erna Noah. Hoe was dat voor je, oma worden?
Het is de hemel op aarde, echt. Mijn mama zei altijd: “Je kinderen nemen als ze wat ouder worden op een bepaald moment wat afstand van je. Tot het moment waarop ze zelf kinderen krijgen. Dan krijg je plots je eigen kinderen terug”. En dat klopt ook he, want je komt terug naar huis om je kinderen met oma te laten spelen en haar te leren kennen. Eerst woonden we nog apart, maar sinds Noah geboren is wonen we weer onder één dak. Ik vind dat zalig.
Had je op voorhand gedacht dat oma zijn zo zou zijn?
Goh, ja en nee. Ik denk dat er veel is veranderd toen we zijn gaan samenwonen. Als we dat niet hadden gedaan, dan had ik tijdens corona de kinderen bijvoorbeeld niet kunnen zien. Maar toen jij ging bevallen van Noah was Emma 4 dagen bij mij. Dus bij ons was er van die afstand tussen grootouders en kleinkinderen weinig sprake. Nu zie ik de kinderen elke dag en zie en hoor ik ze opgroeien. Ik vind het heerlijk om die kindervoetjes op het plafond te horen rondtrippelen en hen te horen spelen.
Wat vind je leuk aan Emma?
Ze is het zonnetje in huis. ’s Morgens komt ze zachtjes kloppen op mijn deur. Tot ik niet meteen opendoe natuurlijk, dan bonst ze erop los! Op maandagavond komen jullie bij ons eten en sinds enkele weken vraagt ze nu elke maandagavond heel lief: “Oma, mag ik blijven slapen?”. Superleuk! Al moet ik wel stoelen rond het bed zetten, anders valt ze eruit, zoals vorige keer!
Wat vind je leuk aan Noah?
Noah is een enorme speelvogel. En net zoals Emma wil hij toch altijd even dag komen zeggen als jullie ergens naartoe gaan. Dan hoor ik hem roepen in de gang: “Oma! Oma! Oma!” en komt hij een knuffel geven. Zalig!
Met Emma ging ik vroeger heel veel wandelen, en zodra we de deur uit waren sliep ze al. Noah deed dat precies niet graag, Die zat wat rond te kijken in de buggy, alsof hij het maar niets vond. Maar nu, als hij heel druk is, dan vraag ik hem of hij wil gaan wandelen. En dan staat hij meteen aan de deur om in de buggy te kruipen. Dan gaan we naar onze vriendjes: de paardjes en de schaapjes. Noah is tegenwoordig echt een buitenkind.
Herken je eigenschappen van mij of Dylan in de kinderen?
Emma praat heel graag. Dat heeft ze zonder twijfel van haar mama! Qua uiterlijk lijkt ze ook enorm op jou vind ik.
Noah lijkt dan weer als twee druppels water op zijn papa Dylan. Ik zie er zelfs trekken van Dylans vader in. Noah is ook heel afwachtend en dan plots is hij daar, volle petrol. Ook in zijn spel: ofwel is hij heel stil, ofwel gaat hij er helemaal voor. Je ziet wel dat de beide kindjes van jullie alle twee zijn. Een gezonde mix!
We grappen inderdaad vaak dat Noah maar twee standen heeft: aan of uit. En wat je over dat afwachtende zegt klopt ook. Emma was met alles vrij snel, ze is talig nu al heel sterk. Noah is helemaal anders. Hij wacht met alles af en maakt dan ineens gigantische sprongen vooruit. Hij heeft leren zitten, kruipen en de overgang tussen die twee op één week geleerd. Met praten was het precies hetzelfde. Hij zit altijd tegen het einde van de mijlpalen, wat voor mij als logopediste soms heel frustrerend is. Al weet ik dat het wel goed komt, omdat hij op een bepaald moment vooruitschiet als een speer.
Wil je om af te sluiten nog iets zeggen tegen toekomstige oma’s en opa’s?
Geniet van je kleinkinderen! Geniet, geniet, geniet. Want ze worden zo snel groot. En net zoals alle oma’s en opa’s ben ik ongelofelijk trots. Op de kleinkinderen, maar ook op jullie als ouders en hoe jullie de kinderen opvoeden. Ze zijn goud waard.
Vond je dit een mooie aflevering? Laat dan zeker een review achter via Spotify of Apple Podcasts. Daar zou je ons een geweldig plezier mee doen!
Janne