Je bent zwanger en in de zevende hemel! Maar wat als die droom plots verandert in een helse nachtmerrie, waarin het leven van jou én je ongeboren kindje op het spel staat? Het overkwam Ellen, ondertussen mama van twee dochters, psychologe en voedingsdeskundige voor jonge gezinnen.
Ellen, het verhaal van jouw tweede zwangerschap is best heftig hé?
Ja klopt. Beide keren werden we zwanger dankzij een fertiliteitstraject. De eerste zwangerschap van mijn oudste dochter Livia (3 jaar) verliep heel goed. Ik kon toen echt genieten. De tweede zwangerschap, van Avélie (7 maanden) draaide heel anders uit. Zij kwam twee maanden te vroeg, op 7 maanden ter wereld, na een erg pittige zwangerschap. Dat verhaal wil ik graag delen, enerzijds om me te helpen het te verwerken en anderzijds om te laten zien dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is zoals we hopen.
Hoe had je verwacht dat het ging lopen?
Ik keek er enorm naar uit om opnieuw zwanger te zijn. Om opnieuw te pronken met mijn buik, te dromen, haar te voelen, … Het was altijd onze droom om twee kindjes te hebben. Ik wist dus dat het de laatste keer zou zijn dat ik hiervan zou kunnen genieten.
Op 17 weken liep het mis. Ik werd ’s nachts in bed wakker met een bloeding. Mijn man zat op dat moment in Bahrein, maar gelukkig was mijn mama er. In het ziekenhuis van Heusden-Zolder bleek dat de placenta een stukje had losgelaten, waardoor er een interne bloeding was ontstaan. Die had een hematoom van 7 centimeter gevormd, groter dan de baby dus op dat moment.
Ik kreeg ook voortdurend opstoten van buikpijn. Dan was het er weer, dan ebde het weer weg enzoverder. Ik heb nooit weeën gehad want bij Livia beviel ik via een keizersnede. Ik wist dus niet hoe zoiets voelde, al ging er toch een belletje rinkelen en timede ik de stuiptrekkingen. En inderdaad: mijn lichaam maakte weeën om de interne bloeding tegen te gaan.
Het ziekenhuis heeft me met spoed overgebracht naar Leuven. Ze zagen niet meteen wat er aan de hand was en vreesden voor mijn leven. Dat besef was een moeilijk moment omdat ik natuurlijk al een ouder dochtertje had. Ik herinner me dat ik toen naar mijn mama heb gebeld en zei: “Zorg goed voor Livia als ik er niet meer ben.” Gelukkig kregen ze de situatie in Leuven snel onder controle.
Alleen: ‘boontje’, zoals we Avélie toen noemden, was wél in levensgevaar en de artsen mochten niets doen. Baby’s worden namelijk pas levensvatbaar beschouwd op 24 weken. Voor de artsen was ze dus technisch gezien niet in leven. Dat deed me enorm machteloos voelen: je wilt iets doen, maar dat gaat niet.
Was jouw leven in groot gevaar?
Toen ik naar Leuven werd gebracht wel. De bloeding was hevig en die moesten ze zo snel mogelijk onder controle zien te krijgen. Ik kreeg er ook nog eens een infectie bovenop die ze met een cocktail van drie verschillende antibiotica moesten bestrijden. Als ze op dat moment écht hadden moeten ingrijpen, dan bestond de kans dat ze m’n hele baarmoeder moesten weghalen.
Ik heb in het ziekenhuis gelegen tot de infectie weg was en de bloedingen en de weeën waren gestopt, want die kwamen elke nacht. Je lichaam wil op dat moment dat hematoom wegkrijgen, met het risico dat het vruchtje volgt. Dat voelt een beetje alsof je eigen lichaam zich tegen je keert.
Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het voor jou moet zijn geweest om elke nacht diezelfde angst te beleven, met de vrees voor jullie levens.
Het was niet gemakkelijk. Livia mocht ook niet op bezoek komen omdat we midden in de coronapandemie zaten. Dat voelde erg dubbel: enerzijds strijd je voor je ongeboren kind en anderzijds vraag je je af hoe het er thuis aan toegaat. Hoe leg je uit dat mama in het ziekenhuis ligt? Hoe komt dat bij haar binnen?
Hoe hebben jullie dat aangepakt? Want ik denk dat meerdere mama’s zich herkennen in het gevoel dat je je aandacht moet splitsen tussen twee kinderen?
Daar gaat alle eer naar mijn man. Hij hield thuis alles recht, samen met mijn ouders en schoonouders. We hebben hulp gevraagd, iets wat ik heel moeilijk vond en vind. Maar achteraf gezien besef ik dat dat perfect oké is. Je krijgt niet alles alleen gebolwerkt.
Ik ben altijd erg streng voor mezelf geweest, zeker in mijn rol als moeder. Maar toen heb ik beslist om mild te zijn voor mezelf en om te kijken naar wat er wél goed was in plaats van naar de problemen.
Ik denk dat je daarmee een mooi voorbeeld stelt, hoewel dat toen vast niet makkelijk was.
Het is Livia die me die knop heeft doen omdraaien. In de praktijk vertel ik ouders vaak dat zij het grootste rolmodel en voorbeeld zijn voor hun kinderen. Ze leren door jou bezig te zien. En ik vroeg me af: “Zou ik willen dat Livia dit overneemt en zo streng is voor zichzelf?” En dat wil ik niet.
Dat herken ik. Emma is nu 4 en herhaalt alles wat ik zeg. Ik probeer er dan ook op te letten dat ik positief over mezelf en het leven praat. Ook qua body positivity, ook al heb ik het soms moeilijk met hoe hard mijn lichaam na die twee zwangerschappen veranderd is. Als ze op deze leeftijd te horen krijgt dat iets te dik of niet goed is, dan ben ik bang dat zij dat overneemt.
Je lichaam verandert inderdaad enorm. Ik was er toen zelfs even kwaad op. Ik denk dat het normaal is dat we die verandering moeilijk vinden, maar het belangrijkste is hoe we ermee omgaan. Zeker bij kinderen is onze woordenschat cruciaal. Hoe jij zaken benoemt betekent misschien een wereld van verschil in hoe zij naar anderen en zichzelf kijken.
Achteraf gezien is die positiviteit één van de zaken die ons erdoor heeft geholpen. En ik geloof dat de zaken positief formuleren ook veel goeds voor je lichaam doet.
Die controle waarover je sprak loslaten, is inderdaad heel moeilijk. Al denk ik dat je daar ook positiviteit uit haalt, uit het focussen op dingen die je wél kan controleren.
Dat zag ik inderdaad ook in ons fertiliteitstraject. Voeding is bijvoorbeeld altijd erg belangrijk geweest voor mij. En toen ik het gevoel had dat ik geleefd door doktersafspraken en hormonen, heb ik me verdiept in de invloed die voeding op je fertiliteit heeft. Hoe je je lichaam voedt, daar heb je wél controle over. Me daarop focussen heeft me door die trajecten geholpen.
Hoe liep het dan verder?
Toen de bloedingen stopten, mocht ik naar huis. Al stonden we binnen de kortste keren weer in het ziekenhuis. Ik kon er m’n klok bijna op gelijk zetten: om de week konden we terug. De eerste keren ben je nog heel bang, maar op de duur leg je je er min of meer bij neer dat je zwangerschap zo loopt.
Al had ik ook het gevoel dat ik veel miste: geen kleertjes winkelen, geen kinderkamer aankleden, geen babymoon met mijn man, … Dat lijkt ergens onbenullig en ik voel me er bijna schuldig over, maar anderzijds is dat gevoel van niet-ingeloste verwachtingen en de continue onrust ook heel normaal, denk ik.
Je vertelde dat de dokters een baby levensvatbaar beschouwen op 24 weken. Pas op 26 weken zijn ze verplicht om in te grijpen als het moet. Wat gebeurt er in die weken daartussen?
Als ouder krijg je dan de keuze: gaan de artsen volop voor je kindje of gaan ze niet beademen en dienen ze onmiddellijk palliatieve zorg toe om het zo mooi mogelijk te maken. We vonden dat een verschrikkelijke keuze, eentje waarvan je ze als ouder eigenlijk niet zou mogen maken.
Instinctief zeg je waarschijnlijk: “doe alles”, maar er is vast ook een grote kans op hersenschade en andere gevolgen?
Inderdaad, er kunnen ontwikkelingsstoornissen ontstaan, hersenbloedingen tijdens en na de bevalling, er kan nog zoveel misgaan. We hadden ook onze andere dochter waarmee we rekening wilden houden. Stel dat ons tweede kindje extra zorgen nodig zou hebben, dan zou dat niet alleen ons leven maar ook dat van haar oudere zus beïnvloeden.
We vonden het een moeilijke keuze en anderzijds ook geen keuze. We waren al zo lang aan het vechten voor haar, waarom zouden we nu opgeven? Dat is natuurlijk een heel persoonlijke beslissing die ieder voor zich moet nemen. Gelukkig waren er ook enkele dingen die in haar voordeel speelden, zoals haar gewicht en het feit dat ze een meisje is. Heel vreemd, maar meisjes hebben blijkbaar een grotere overlevingskans dan jongens.
Uiteindelijk heb ik Avélie nog tot 31 weken kunnen dragen en is ze ter wereld gekomen met een keizersnede. De dag van haar geboorte was niet gepland. Ik kreeg opnieuw een bloeding, waarop de gynaecoloog besliste om haar niet meer te laten zitten. Ze zagen een risicovolle bevalling niet zitten en wilden alles zo gecontroleerd mogelijk laten verlopen. Haar geboorte was voor mij ook heel symbolisch: ze werd geboren op 22/02/2022. Ik geloof dat ze dat gekozen heeft.
Ben je bezig met data en spiritualiteit?
Ik heb altijd een spiritueel kantje gehad. Ik geloof bijvoorbeeld dat de stand van de maan ons als mens beïnvloedt, maar verder was ik er niet zo erg mee bezig, tenzij als houvast als ik met mezelf worstelde.
Grappig genoeg zag ik tijdens mijn zwangerschap van Avélie voortdurend dubbele cijfers, zoals 22:22 en 18:18. Om de een of andere reden was dat mijn houvast. Als ik dat zag, wist ik dat alles oké was. Onlangs vertelde iemand me dat dat aartsengelen zijn die met je communiceren. Ik vond dat heel mooi, zeker nu we de afgelopen jaren best wat dierbaren zijn verloren, zoals Brecht zijn bomma. Zij overleed net toen we een terugplaatsing hadden. En bij haar afscheid zei ze: “Maak jullie maar geen zorgen, als ik boven ben, regel ik dat wel.” En wat later kregen we te horen dat we zwanger waren. Iedereen gelooft natuurlijk wat hij of zij wil, maar ik word warm van die gedachte.
Heb je nog tips voor ouders die in eenzelfde situatie zitten, een moeilijke zwangerschap beleven of in een fertiliteitstraject zitten?
Probeer de zaken die je niet kan controleren los te laten. En zoek dingen die je wél in de hand hebt. Dat geeft je grip op de situatie. En ook: wees mild voor jezelf. Ik raad dat iedereen aan, maar vind het zelf ook enorm moeilijk.
Heb je vragen over Ellens verhaal? Over haar zwangerschap, haar fertiliteitstraject of haar voedingsbegeleiding? Ze is een open boek: stuur haar een DM via haar Instagram-pagina en ze luistert met veel plezier naar je.
Janne