In deze laatste aflevering van onze minireeks ‘Heerlijk Eerlijk’ laten we een papa aan het woord: de papa van mijn kindjes, Dylan. Hij vertelt hoe het ouderschap hem heeft veranderd en hoe het hem heeft aangezet om met zijn innerlijke struggles aan de slag te gaan.
Dylan, ik ken jou door en door, maar de lezer niet. Wie ben jij?
Ik ben Dylan, 30 jaar en werk als softwaredeveloper. Ik ben de papa van Emma en Noah en sinds kort ook jouw man. Al zijn we al 13 jaar samen, sinds 2009.
Ja we zijn laat in onze relatie, maar vroeg in ons leven aan kinderen begonnen. We waren 25 en 26 jaar. Herinner jij je het moment nog waarop we besloten om eraan te beginnen?
Ik weet het nog heel goed. Het was een lastige periode voor mij omdat mijn papa net was gestorven. We waren ook net terug van onze reis door Amerika, waar ik je ten huwelijk had gevraagd. Ik vond het stil in huis en dacht dat het wel tof moest zijn om van die kleine voetjes te horen rondtrippelen. Dus zette ik de serie die we aan het kijken waren op pauze en vroeg ik: “Ik vind het hier te stil. Misschien moeten we aan kinderen beginnen”.
We hebben daar inderdaad geen grote conversatie over gevoerd. Op een paar zinnen hadden we beslist en hebben we verder naar onze serie gekeken. Fast forward naar 5 jaar later: nu zijn er twee. Wat waren jouw verwachtingen van het ouderschap?
Ik had een geromantiseerd beeld van kinderen krijgen. Ik dacht dat er niet zoveel zou veranderen, maar was I wrong.
Op welke manier is er veel veranderd?
De grootste verandering vond ik dat je jezelf enorm hard tegenkomt. Je leert jezelf op een totaal andere manier kennen en komt in situaties terecht die je daarvoor nooit meemaakte. Hoe ga je daarmee om? Hoe stressbestendig ben je daarin? Accepteren dat de dingen niet lopen zoals jij verwacht, vond ik heel moeilijk.
We zijn inderdaad allebei perfectionistisch en kleine controlefreaks. Al onze ordelijkheid, planningen en structuur hebben we overboord moeten gooien. Dat vond jij moeilijker he?
Ja, dat was leren loslaten en creëerde veel frustratie in het begin. Zo vond ik het heel lastig dat Emma in het begin zoveel wakker was. Ik ben een verschrikkelijk persoon als ik ’s nachts wakker word. Volgens mij was ik na een paar dagen aan het huilen.
We zijn nu 5 jaar later, je bent daarin enorm gegroeid.
Ik denk dat de antidepressiva daar misschien bij geholpen hebben. Mijn papa stierf vlak voor we kinderen kregen. Hij had de erfelijke ALS-variant, waardoor ik en onze kinderen ook kans hebben om het over te erven. Door zijn overlijden ben ik in 2016 in een depressie beland, die maar bleef sluimeren. Ook toen onze kindjes er al waren. En we merkten allebei dat het veel invloed had op hoe ik met de kinderen omging. Mijn tolerantiegrens lag enorm laag. Uiteindelijk, toen Noah geboren was, ben ik naar de dokter gegaan. Ondertussen neem ik zo’n jaar antidepressiva en ik merk dat ik nu meer verdraag dan toen.
Je bent de laatste twee à drie jaar ook enorm bezig geweest met persoonlijke groei.
Inderdaad. En met hoe je kinderen opvoedt en ermee omgaat. Ik heb daar enorm veel podcasts over beluisterd. Die van Radio Mama over ouderschap en kleine kinderen was een eyeopener. Het heeft me doen inzien hoe de manier waarop wij zijn opgevoed verschilt met het mild ouderschap van vandaag. Dat is heel moeilijk want intuïtief geef je jouw opvoeding door, terwijl die tegenwoordig misschien achterhaald is.
Zeker wat het omgaan met emoties betreft: bij ons thuis was dat een beetje uit den boze. Als je aan het wenen was, was de boodschap: stop ermee, je bent mooier als je lacht of iets dergelijks. Ik denk dat onze generatie en zeker die voor ons is opgegroeid met het idee dat emoties tonen zwak is en we ons moeten sterk houden. Maar als je kijkt naar hoeveel mensen van onze generatie er nu bij de psycholoog zitten … tja, volgens mij heeft dat toch iets met elkaar te maken. En dat zorgt er ook voor dat verbindend opvoeden of mild ouderschap soms best moeilijk toe te passen is.
Dat vind ik ook. Het concept van mild ouderschap vind ik prachtig, alleen vind ik het bijzonder moeilijk om mild te zijn naar mezelf. Naar de kinderen toe is dat geen probleem, maar naar mezelf … dat is een ander paar mouwen.
Ik denk dat als je dat kan, alles veel makkelijker wordt. Kindjes hebben jou nodig om zich te reguleren, co-regulatie heet dat. Maar dat betekent wel dat je zelf óók met je emoties moet kunnen omgaan om hen het juiste voorbeeld of de juiste hulp te kunnen bieden.
De laatste maanden waren voor mij dan weer bijzonder pittig. Ik was totaal overprikkeld en belandde in mei 2022 in een burn-out. Op het werk liep alles goed, maar thuis lukte het niet meer. Op het moment dat ik alle ballen niet meer in de lucht kon houden, heb jij hier thuis het fort rechtgehouden. Dat had je 5 jaar geleden niet kunnen doen.
Waarschijnlijk niet. Al schreef ik het ook in onze trouwgeloften: wij zijn zo complementair, dat als het even minder gaat met de ene, de andere automatisch het roer overneemt.
Inderdaad. Ik vind dat heel mooi dat we dat kunnen als koppel, al is het zeker niet vanzelfsprekend. Terug naar de kindjes dan: hoe heb jij de verandering van geen naar één kind en van één naar twee kinderen ervaren?
Voor mij was de sprong van één naar twee het moeilijkst. Bij één kind is alles nieuw, maar heb je je aandacht maar over één kind te verdelen. Als Emma sliep, hadden we rust. Nu hebben we nooit rust (lacht).
Bij ons speelden de verschillende karakters van de kinderen een grote rol. Emma was een heel rustig kind, Noah daarentegen is een luide brok energie. Je verwacht opnieuw een kind als Emma te krijgen, maar dat kan je niet voorspellen.
Wat vind jij het leukste aan onze kinderen?
Ik vind het voor jezelf een enorme meerwaarde. Door met je kinderen bezig te zijn groei je zelf enorm hard. Je gaat back to basics en leert opnieuw wat belangrijk is. Want als volwassene kom je in zo’n ratrace terecht waarin je geleefd wordt. Kinderen doen je anders naar de wereld kijken. En naar jezelf, want je herkent sommige van jouw eigenschappen in hen.
Emma is bijvoorbeeld een hele slimme die jou direct van antwoord weet te dienen. Ze is ook enorm creatief en knutselt graag. Bij Noah is het soms een uitdaging om kalm te blijven. Hij is heel enthousiast en snel verwonderd, maar ook snel getriggerd. Hij kan moeilijker om met zijn emoties. Ik vind het wel opvallend dat ze allebei het stereotype van een meisje en een jongen zijn, hoewel wij daar best op hebben gelet.
Emma knutselt inderdaad graag en kan zich lang minutieus bezighouden met strijkparels bijvoorbeeld. Noah is dan weer dol op auto’s en buitenspelen. Al ging hij vandaag wel in een heksenkleedje naar het halloweenfeestje op de crèche omdat hij graag een heks wou zijn. Fantastisch vind ik dat. Wat wil jij voor de kindjes later? Wat wens je hen toe?
Vooral immateriële dingen. Ik hoop dat ze opgroeien tot individuen die goed met hun emoties omgaan, wat ik zelf moeilijker vind. Ik hoop dat ze voor zichzelf opkomen en dat ze zichzelf graag zien. Ik wens hen ook toe dat ze geen psychologische problemen hebben en gewoon gelukkig zijn, hoe dat er precies uitziet maakt niet echt uit.
Zichzelf graag zien vind ik een hele mooie. Ik denk dan meteen aan Emma en body positivity omdat zoveel meisjes daarmee worstelen. Al hoop ik ook dat ze zichzelf als persoon graag zien. Je kan altijd een andere job doen, verhuizen, in een ander land gaan wonen en andere mensen ontmoeten, maar je neemt jezelf altijd mee. Als je jezelf niet graag zien vind je nergens je plek en ben je nooit zo gelukkig als je zou kunnen zijn. Dat is iets waar wij allebei nog aan werken.
Ik denk dat veel mensen daaraan werken. We leven in een maatschappij waarin we onszelf zo vaak vergelijken en zoveel op ons afgevuurd krijgen via de (sociale) media. Er wordt ook zoveel van ons én onze kinderen verwacht.
Zo luisterde ik onlangs naar een aflevering van Radio Mama met een kinderpsychiater over vrij spelen. Onze kinderen zitten de hele dag op school en moeten dan nog eens huiswerk maken als ze thuiskomen. Ze hebben geen tijd om alle indrukken van die dag te verwerken in hun spel. Hun leven wordt zo gepland dat ze geen tijd hebben om op een natuurlijke manier dingen te ontdekken en vaardigheden te leren.
Ook het concept van ‘the village’ vind ik interessant. Vroeger woonden mensen in gemeenschappen of zelfs stammen waarbij iedereen bijdroeg aan de opvoeding van het kind. Waardoor dat kind dan ook verschillende indrukken van verschillende mensen kreeg. Vandaag is onze maatschappij zo individualistisch dat dat community-gevoel is weggevallen en er veel meer last op de schouders van de ouders terechtkomt.
Daarom is het ook één van onze grote dromen om een dorpje te bouwen voor al onze familieleden om dat community-gevoel terug te krijgen. Een gerenoveerde hoeve bijvoorbeeld, waar iedereen zijn eigen plek en privacy heeft, maar waar je toch samen bent.
Daar zijn we nu al mee begonnen natuurlijk, met de tweewoonst voor ons en jouw mama. En we merken dat dat heel fijn is: voor ons, voor jouw mama en voor de kinderen.
Wij hopen dat je net als wij genoten hebben van dit interview!
Liefs
Janne
PS: Wat vond je van onze minireeks ‘Heerlijk Eerlijk’? Heb je feedback of suggesties voor ons? Stuur die naar podcast@detaaltoren.be en dan gaan wij ermee aan de slag!